Lichtjesdag, een dag die in het teken staat van kinderen die niet langer bij ons zijn. Voor mij is deze dag altijd bijzonder. Het brengt herinneringen terug aan de kleine levens waar ik samen met hun families afscheid van mocht nemen. Elk van die kinderen blijft in mijn hart, en hun verhalen draag ik altijd met me mee.
Ik denk aan de moeder die me vertelde dat ze haar dochter ziet in elke witte vlinder die voorbij fladdert. Tijdens het afscheid hadden we een zachte vlinder verwerkt in haar kaartje. Voor haar was het een symbool van vrijheid en nabijheid.
Ik herinner me ook dat dit meisje dat na haar afscheid werd herdacht met het oplaten van ballonnen. Iedereen keek omhoog toen de ballonnen samen de lucht in stegen en zich vormden tot een hart. Het voelde alsof ze op haar eigen manier een teken gaf: een boodschap van liefde voor iedereen die daar was.
Er was het meisje dat afscheid nam in de aula van het crematorium, omringd door het geluid van fluitende vogels. Terwijl de vogelzang door de ruimte klonk, leek het alsof de natuur haar laatste reis omarmde.
En het kleine mannetje, dat door zijn zusjes met strikjes in hun haren naar zijn grafje werd gereden in onze bolderkar. Die rit, door de zonovergoten paden van de begraafplaats, was zo vol liefde en speelsheid dat het verdriet even op de achtergrond leek.
Ik denk ook aan het meisje met een huilende wolk op haar kaartje. Het eenvoudige, maar treffende beeld vertelde zoveel: over het verdriet van het afscheid, maar ook over de zachtheid waarmee zij naar de wereld keek. Haar ouders hebben nu weer een prachtige dochter gekregen. Toen ik dat hoorde, raakte het me diep. Ondanks hun verlies hebben ze hun gezin weer opgebouwd en nieuw geluk gevonden.
Op Lichtjesdag dacht ik aan al deze momenten, aan hoe iedere familie op hun eigen manier betekenis gaf aan het verlies. Het herdenken is niet alleen voor hen; het is ook voor mij. Het werk dat ik doe is intens, maar ook een eer.
Elk afscheid dat ik mag begeleiden, leert me iets over liefde, over kracht en over hoe waardevol elk leven is, hoe kort het ook mag duren.
Gisteren brandde ik een kaarsje voor al die kindjes. Voor het meisje met de vogelgeluiden, het kindje met de vlinders, het meisje met de wolk, het mannetje in de bolderkar, en alle andere kinderen die ik in mijn hart meedraag. Maar ook voor de ouders, broertjes, zusjes, opa’s en oma’s die hun verdriet dragen, maar ook hoop en herinneringen vinden die hen licht geven in donkere dagen.
Op een dag als lichtjesdag voel ik des te sterker waarom ik dit werk doe. Elk lichtje herinnert ons eraan dat, ook al zijn ze niet meer hier, ze voor altijd deel van ons blijven.