Het overlijden van een dierbare is altijd pijnlijk, maar wanneer het een dierbare vriendin betreft, voelt het alsof de wereld even stilstaat. Mijn werk bestaat uit het begeleiden van families bij het afscheid nemen van hun geliefden, vaak ook jonge mensen. Maar deze keer was het anders. Deze keer moest ik afscheid nemen van mijn jeugdvriendin, Brenda. Brenda was niet zomaar een vriendin; met haar heb ik een deel van mijn jeugd doorgebracht.

De impact
Het nieuws kwam toch nog onverwacht, ondanks dat het onvermijdelijk leek. Brenda was al lange tijd ziek, een strijd die haar langzaam maar zeker van haar vrijheid beroofde. Ze was altijd een levendige, energieke vrouw geweest, iemand die volop in het leven stond. Maar haar ziekte had haar wereld steeds kleiner gemaakt. Van de vrouw die ooit overal naartoe ging, bleef uiteindelijk iemand over die gebonden was aan haar huis, aan haar bed. Toch bleef ze lachen, bleef ze vechten, bleef ze hopen.

Het verlies van Brenda kwam voor mij op een moeilijk moment. Niet lang daarvoor had mijn gezin een zware tijd doorgemaakt. Ons leven stond al op zijn kop door het ernstige ongeluk van onze zoon, begin dit jaar, het was een periode van intense angst en onzekerheid. De emotionele tol die dat op me nam, maakte dat ik voelde dat ik het afscheid van Brenda niet zelf kon verzorgen. Het was simpelweg te veel.

Een moeilijk besluit, een collega vragen
Als uitvaartverzorger ben ik gewend om families door moeilijke tijden te begeleiden, om ervoor te zorgen dat ze op een waardige manier afscheid kunnen nemen van hun geliefden. Maar nu merkte ik dat ik die kracht niet had. Het regelen van Brenda’s uitvaart voelde als een onmogelijke taak. Het idee dat ik professioneel moest blijven terwijl ik ook gewoon afscheid van mijn vriendin wilde nemen, was iets wat ik moeilijk vond.

Daarom nam ik een beslissing die zowel pijnlijk als noodzakelijk was: ik vroeg een collega om de uitvaart van Brenda te verzorgen. Deze keuze viel me zwaar, want ik wilde zo graag iets voor haar doen, haar eren op de manier die ze verdiende. Maar ik wist ook dat het voor mij, na alles wat ik net had doorgemaakt met mijn zoon, op dit moment te moeilijk zou zijn. Het voelde alsof ik haar in de steek liet, maar tegelijkertijd wist ik dat het de juiste keuze was om mijn collega in te schakelen.

Mijn collega, die gelukkig veel ervaring en empathie heeft, nam het over.

Het was een opluchting dat ik niet de professional hoefde te zijn maar gewoon vriendin en dat ik deze taak kon overlaten aan iemand die het met net zoveel liefde en zorg zou aanpakken als ik zelf zou hebben gedaan.

Emotionele Golven
Het moment van afscheid nemen was intens en overweldigend. Hoewel ik professioneel gewend ben om anderen door dit soort momenten te begeleiden, was dit anders. Dit was de vriendin, waarmee ik de eerste stapjes in de pubertijd heb gezet. Ik voelde verdriet en tegelijkertijd een onbeschrijfelijke dankbaarheid voor alles wat ze me had gegeven. Hoe ik altijd welkom was bij haar thuis en hoe haar ouderlijk huis een tijdlang een tweede thuis voor mij is geweest.

Ik herinner me dat ik voor de laatste keer naar haar keek en hoe vredig ze eruitzag. Het was een troost te zien dat ze eindelijk rust had gevonden na jaren van strijd. Maar het maakte het afscheid niet minder pijnlijk. Ik sprak mijn laatste woorden tot haar, een simpel “dank je wel, ik hou van je”, met de wetenschap dat ze altijd een deel van mijn hart zou blijven.

Wat haar verlies voor mij betekent
Na de uitvaart voel ik een leegte. De emotionele last van de afgelopen maanden, met zowel het ongeluk van mijn zoon als het verlies van Brenda, zijn pittig om te dragen. Ik weet dat de rouw tijd kost, dat het een proces is van vallen en opstaan. In de weken na haar overlijden begon ik te reflecteren op wat haar verlies voor mij betekende. Het deed me beseffen hoe kostbaar vriendschap is, hoe belangrijk het is om elke dag te koesteren en te genieten van de mensen om je heen. Brenda en haar ziekte hebben mij eigenlijk geleerd om te leven in het moment, om het leven te vieren, zelfs toen haar eigen wereld steeds kleiner werd. Dat is precies wat ik nu probeer te doen.

Het omgaan met verlies
Het verlies heeft me veranderd, zowel als mens als in mijn werk als uitvaartverzorger. Ik begrijp nu beter dan ooit wat vrienden doormaken wanneer ze iemand verliezen. Want meestal heb ik in mijn werk direct contact met de familie en zie ik de vrienden pas op de dag van het afscheid. Brenda haar jarenlange strijd met ziekte geeft mij ook nieuw perspectief op de veerkracht van de mens en de diepe impact van langdurige ziekte op de persoon en hun omgeving.

Het heeft me geleerd om nog meer empathie en begrip te hebben, om echt te luisteren naar de verhalen en herinneringen die mensen willen delen over hun vrienden. Ik weet nu dat rouw niet alleen gaat over het moment van overlijden, maar ook over de lange weg die daaraan voorafging, de strijd, het lijden, en de kleine overwinningen. En ik heb geleerd dat het soms nodig is om hulp te vragen, om te erkennen dat je het niet allemaal alleen kunt dragen.

De herinnering
Brenda zal altijd een deel van mijn herinneringen blijven. Haar lach, haar liefde voor het leven, zelfs toen ze steeds meer beperkt werd door haar ziekte – het zijn dingen die ik nooit zal vergeten.

Ik weet dat ik haar nooit echt zal verliezen, dat ze altijd bij me zal zijn in mijn herinneringen en in mijn hart. Haar verlies heeft me ook geleerd om nog meer waarde te hechten aan het werk dat ik doe, om ervoor te zorgen dat elke uitvaart die ik verzorg, nog meer oog heb voor de vriendengroep.

Het leven vieren
Het heeft me veel geleerd over het leven, de dood en alles daartussenin. Het is een zwaar proces, maar het brengt me ook dichter bij mezelf. Het heeft me doen inzien hoe belangrijk het is om elke dag te waarderen, om lief te hebben en te leven zonder spijt, zelfs als de omstandigheden zwaar zijn.

Ik zal altijd blijven streven naar het creëren van betekenisvolle momenten van afscheid, momenten die recht doen aan de persoon die is heengegaan. Haar verlies heeft me veranderd, maar het heeft me ook sterker gemaakt, nog altijd klaar om andere families te helpen met liefde, respect en eerbied voor het leven.

In de nasleep van Brenda’s overlijden besef ik dat haar leven, ondanks de beperkingen, nog steeds een bron van inspiratie is voor velen. Haar moed en haar vermogen om vreugde te vinden in kleine dingen..